Hayat mutlu olmak içinmiş! Benimki mutsuzluğuma alışmaktan ibaret. Eğer hayat ölümümüze doğru akan uzunluğu belirsiz bir ırmaksa bana ait olana hiçbir kolun bağlanmadığını da söylemeliyim.

Yakın çok yakın bir zamanda İstanbul'dan bir yozlaşma manzarası. Zenginlerden nefret edenlerin kurduğu tuhaf bir kulüp... Babasına benzemek istemeyen Umut... Geride derinlerde Vahit ve Hayalet! Acı çeken ve acıyı görmeyen kadınlar erkekler ve diğer mahluklar... Geçmiş denen büyük yenilgiler gelecek denen belirsizlikler ve dik bir mezarlıkta yatan karnı aç ölüler... Zenginler zenginleri becermiyor onlarla evleniyorlar işte... Kim kime acıyor bu hayatta? İnsan nasıl insan kalıyor?
Mehmet Eroğlu büyük roman evreninde bu defa duyarsızlığın bir başka merhalesini başkalaşan medyayı magazini büyük yeryüzü yalanlarını anlatıyor. Acıma duygusunun olmadığı bir dünyaya lanetler yağdırıyor. Tiksinme bulantı öğürme terleme tükürük istifra... En iyisi kusmaktır. Her şeyi temizler...