Deleuzeün imgelerin ve göstergelerin sınıflandırmasına ayırdığı iki ciltlik "sinema" çalışmasının ilki olan Hareket-İmge (ikinci cilt: Zaman-İmge) ağırlıklı olarak Amerikalı göstergebilimci C. S. Peirceün ve özellikle Fransız filozof Bergsonun tezlerine dayanıyor: "Hareket şimdidir katetmenin edimidir." 20. yüzyılın hemen başında sinemanın ortaya çıkışıyla birlikte sanatta bilimde felsefede yoğun olarak etkisini hissettiren hareket düşüncesi esas olarak hareketi ayrıcalıklı anlarla değil herhangi bir anla ilişkilendiriyordu: "Herhangi an bir diğer herhangi ana eşit mesafede olan andır. O halde sinemayı hareketi herhangi anla ilişkilendirerek yeniden üreten sistem olarak adlandırıyoruz."

Ortaya koyduğu bu kapsamlı incelemenin bir sinema tarihi olmadığını kitabın en başında belirten Deleuzeün bu işe kalkışmasındaki temel nedenin "hareket" ve "zaman" mefhumları aracılığıyla "bütün" kavramını yeniden tartışmaya açmak olduğu ileri sürülebilir. "Bütün" kapalı bir küme değildir kapalı kümelerin kümesi değildir "bütün" açıktır durmadan değişir süredir. Öyleyse "hareket-imge" olarak tanımlanan plan da mekânda yayılan bir kümenin parçalarının yer değiştirmesi ve sürede dönüşen bir bütünün değişimidir.

Deleuze burada yine en iyi bildiği şeyi yapıyor sinemanın arkasına geçip ışığı ve gölgeyi eğip büken çocukları ona yeniden doğurtuyor: Griffith ve organik birlik; Ayzenştayn ve Sovyet diyalektiği; Chaplin Buster Keaton Marx Biraderler makineye karşı bürlesk makineye karşı makine; Hitchcockun zihinsel-imgesi ilişki-imgesi; Rossellini ve kaybedenlerin sineması; Godardda kan yerine kırmızı boya; Herzogun o uzun yürüyüşü...