Nefis tümüyle muhalefet safında durur. Durmadan niza çıka­rır daima karışıklık ister. Onun ıslahını dileyen cihad ehli olsun. Ta şerrinden emin oluncaya kadar. O nefis şer içinde şerdir. Onun­la cihad edersen emin olabilirsin. Neticede göreceksin ki hayır için­de hayır oluyor. Cihad devam ettiği müddetçe onu her iyiliğe uyar bulursun. İbadetleri hoşlukla yapmaya koyulur. Ve bu uyarlık mü­kâfatı olarak şu ilâhî hitap ona gelir:

"Ey mutmainne -sakin Hakk'a uyar- nefis Rabb'ine dön! O senden razı; sen de O'ndan hoşnut olarak!" (el-Fecr 89/27-29)
Bu cihad sonunda nefse itimat caiz olur. Çünkü şerli yönü ıs­lah olmuştur. Nefsi halkın eline bırakma! Ta ki manevî pederi İb­rahim'e (a.s) nispeti yerinde olsun.

O ki nefsi bir yana atmıştı. Ve herkesten ayrı tutmuştu. Şahsî hevesini söndürmüştü. Boşlukta uçuyordu. Bütün varlığı ile sakin­di. Her şey onu ateşten korumaya geliyordu. Ama onun bunlara al­dırış ettiği yoktu. Allah'tan başka kimseden talebi yoktu.