Sabır-sızlan-mamız
ya da
sabrımızın sızlanması
başa
en başa
geç-kalmışlığımızdan
ama aynı zamanda da
ora'ya
-ne-den sonra-
rücû telaşımızdan
oluyor
sanı-yorum...
Olan aslında çoktan olmuş olsa da bizim onun tekrarına tanıklığımız tekrar edeni ikrarımız hep sonradan. Ama neden sonra olsa da bu tanıklık hep taze hep ilk defa. Çoktan olmuş olan yeniden oluyor ol! Emri her ân yineleniyor; varlık sürekli yineleniyor çünkü. Varlık onu çepeçevre saran karında her dem dem-be-dem devine-dura ol!'a geliyor. Varlıkta her şey dâimi bir oluş halinde .İnsan da . O da başta en başta ol!-dendikten sonra ol-karın'da ''ol!''a geliyor her daim. Varlığı- ana karnındaki bebeği saran meşime gibi- çevreleyen saransarmalayan zaman; varlığı karnında bulunduran onu olduran zaman döşünde devine-duran varlığı havasızlıktan boğulmaktan ya da bayatlayıp kokuşmaktan koruyor onu taze diri-taze terütâze tutuyor daima; ama aynı zamanda varlığı değiştirip ''bozuş''a ve oradan yeni bir ''oluş''a sokuyor. Varlık zamanla soluk alıp veriyor. Keza s/oluyor zamanla. Varlığın çevreni (Horizont) denen varlığın karnı hakeza. İnsan (var)oldukça karnın çocuğu... İnsan ibn'ul vakt .