Tam yazacağım, kalem bulamıyorum. Kalemlerimin hepsi kalemlikte, kalemliği sen vermiştin; dokunamıyorum hiçbirine...
Yaşananları değil yaşananlara atfettiğim anlamları yazıyorum. Zaten hayat da boşa atfettiklerimiz değil midir, aslında yaşanmamışlıklara?
Bir kalemlik vermiştin bana, bir de yatak, lakin içinde sen vardın, yatamazdım.
Yalnız yaşamışım şimdiye kadar. Bir yanlış üç doğrumu götürmüş; beni, seni ve bizi.
Bilmiyorsun ama kötüsün sen, dibine kadar kötü. Ne kadar inkâr etsen de kötülük kokuyordu cümlelerin. Ama yine de sevdim seni, kokuya alışmış olmalı burnum. İşim gücüne gitmiş ama yine de sevmişsin beni. İşim mi; işim yazmak benim, kalemliği o yüzden vermiştin.
Seni hep aramıştım, hep merak etmiştim seni. Çok ilgilenmiştim seninle çok. Kusura bakma üstüne düştüm yalnızlıkla oldu.