Gazeteciler anlayamadıkları her şeyi "canavar" etiketi altında sunarlar: Seri katiller pedofiller despotik liderler ölümü davet eden canavarlardır.

Yönetenler için de kullanışlıdır canavar: Trafiğin sorumlusu bir türlü alt edilemeyen "Canavar"dır! Düşmanlar birer canavara dönüştürülür uluslar şehitler üzerine yükseltilir. Açıktır ki canavarların ve ölülerin politik güçleri vardır.
Dinin ölüleri sahiplenmesinin ölümü "ateizm açısından bir turnusol kağıdına" döndürdüğü söylenegelmiştir. Bu kitap ölüleri politikanın turnusol kağıdı haline getirdiğimizde ne olduğuna bakıyor.

Bu amaçla Burke şahsında muhafazakarlık ve de faşizminin ölüleri sahiplenme biçimlerini ele alıyor ve Marx'ın "ölüleri ölülerin gömmesi için bırak"tığını fakat Benjamin ve Adorno'nun şahsında Marksizmin onun bıraktığı yerden ölüleri "kefaret" ile sahiplendiğini öne çıkarıyor.

Ölülerini tanıyarak olduğu gibi canavarlarını da tanıyarak politik bir gelenek hakkında çok şey öğrenilebilir.
Burke'tan başlayarak Gotik edebiyatın canavar imgesi Dracula ve vampirin muhafazakâr ve faşist zihniyetin düşman imalatında nasıl kullanıldığını inceleyen Mark Neocleous; "işçi sınıfının kanını emen" sermaye metaforuyla Marx'ın bambaşka bir amaç ve
yöntemle emeğin ikili niteliğini ve sermayenin emekten bağımsız ele alınamayacağını gösterdiğini vurguluyor.

Marx'ın kültürel okumasına meraklı Zizek'den Derida'ya; "az faşist olmayan" Mircea Eliade'den tescilli faşist Martin Heidegger'a pek çok ünlünün görüşleri "canavarların kültürü" ile "ölülerin ekonomi politiği" temelinde yeriliyor.

Ölümü yüceltip duran "Faşistlerin neden mezarları tahrip etmekten hoşlandığı" sorusunun yanıtı kitabın sonunda sürprizli bir şekilde beliriveriyor. Kim bilir belki de "mezar taşlarını okumayı neden önemsememiz" gerektiğinin yanıtına da ulaşabilirsiniz!