"Benim şiir yazmam uzun beklemelerin sonucudur. Odamda sokakta yatakta kahvede boyuna beklerim. Bir şeylerin geleceğini bir şeylerin boğazıma sarılarak dışlanmak isteyeceğini bilerek beklerim.
Bu kimi zaman şıpşak boy gösterir. Kimi zaman da beni haftalarca aylarca tetikte tutar.
Ama kısa zamanda peçesini açan şiire de hemen yaklaşmam. Onu bir kâğıdın üzerinde saptadıktan sonra yine beklerim. Böylece o yerden bitme coşkuların beni yanıltmasından -bunlar yüzünden yüz insanı yanıltır- kendimi korumuş olurum.
Bu beklemeler içinde şiir bir an için görünür olsa da yine tezliğe kapılmam. Onun bütünüyle bana kendini vereceği anı kollarım. Nedir bu bir anlık görünüşü saptamaktan da geri kalmam. Şiirin sonrak evreleri sırasında işin ustaca kotarılmasına destek olacaktır bu.
Şiir bütünüyle ortalarda gezinmeye başladıktan sonra da işi bitmiş saymam. Onu yeniden daha sonraki günlerdeki duygularımla düşüncelerimle elden geçirmek üzere bir yana bırakırım. Şiir bu mayalanma süresinde de varlığını korursa o artık benim beklediğim şey demektir. Onu sağından solundan çekeleyerek okurların karşısına çıkacak kılığa sokarım."
- Salâh Birsel