"Allah güvendirsin demişti bir teyze düğünümde. O zamanlar pek anlamsız gelen bu sözün aslında ne kıymetli olduğunu sonraları anladım. Gördüğüm birçok danışanda her şeyin özü dönüyor dolaşıyor güvene dayanıyordu. Eşine güven babaya güven iş arkadaşına güven kendine güven...

Hayat güven duygusu etrafında hiç de güvenli olmayan sularda bir türlü tam olarak güvenemediğimiz çiğ süt emmiş olan ve her an her şeyi yapabilme ihtimalini içinde barındıran insanlar içinde geçiyordu ve birçoğumuz bununla nasıl başa çıkacağımızı bilmiyorduk. Güvendiğimiz şeylerin bir kısmı ölümlü bazısı muallak geri kalanı belirsizdi çünkü.

İçimizde bir şeylere bizle beraber yaşayan ve biz var oldukça duracak insana ya da nesneye bağlı olmayan bir şeyler olmalıydı güvendiğimiz şeyler. Zamana ve mekâna göre hal değiştirmeyen çıkarlarına ve heveslerine yenilmeyen saf ve bizden bir şeyler
olmalıydı ki sağlam olsun dirensin var olsun... Çünkü güven sevgiden daha kalıcıydı! Ve sevgi ancak güvenin üzerine kuruldukça var olabilirdi..."