Henüz onaltı günlük evli iken Kızıl Ordu saflarında 2. Dünya Harbine katılmak üzere cepheye giden Baymirza Hayit vatanına ve ailesine ancak elliiki yıl sonra dönebilecektir. Döndüğünde akrabalarından birkaç kişiyle varlığından haberdar olduğu oğlu Bekmirza bir yıl önce ölmüştür. Acılar ihanetler ve çetin mücadelelerle dolu bu hayatta onu ayakta tutan tek şey herhalde inanmış bir adamın dervişçe gülümsemesi olsa gerektir. Böyle söylüyor Hayit'in sevgili dostu G. won Mende'nin eşi Koro won Mende. Ve devam ediyor... "ne zaman Mirza bey aklıma gelse onu hep gülerken hatırlarım. Onu başka şekilde düşünmem mümkün değil. Ve öyle sanıyorum ki onu hayatta tutan bu gülümsemesidir.
Kendine yabamcı olan bir ülkede elli yıl yaşadı. Bu onun için çok zor olmalıydı ama o içten gülümsemesiyle sadece kendi ayakta kalmadı aynı zamanda ümitsizlik içinde olan dostlarına da bitmez bir destek ve yaşama gücü verdi."