Aşk konusu yüzyıllarca düşünen ve seven insanların temel konusu olmuştur. Tabii ki bu konuda hiç düşünmeden sevenler de çok düşünüp fakat bütün yaşamı boyunca hiç sevmeyenler de var. Bütün insanların sevgi mutluluğundan nasiplerini aldıklarını söyleyemeyiz. Sevip sevilmek yalnız mutlu insanların nasibidir.
Bu kitap kendi sevgisini anlamaya çalışmayanlar ya da mantık bağlamında sevgi ve muhabbeti taklit etmeğe çalışanlarla ilgili değil; burada idrak düzeyine ulaşmış sevgiden onun mahiyeti biçimleri unsurları ve diğer manevi olaylarla bağlantısından bahsedilmektedir.

Fakat sevginin idrak edilmesi bir prensip olarak mümkün müdür?
Ya da buna gerek var mı?

"Akıllı insan düşününce deli nehri atlamış olmuyor mu?" Tabii ki âşık için bu önemli bir husus değil. Fakat toplumda âşığın konumunu doğru şekilde belirlemek onun "hakkı"nı gözetmek ona alternatif bir tavır oluşturmak için bu olayın sosyal-mânevî yapısının ve diğer mânevî süreçler arasındaki konumunun doğru bir biçimde belirlenmesi gerekmektedir.

Yani sevmek için idrak gerekmese de onu objektif açıdan değerlendirmek için bu duygunun idrak edilmesi gerekmektedir. Ahlakî değerler sisteminin ve hatta sosyal-hukukî normların bu konuya yaklaşım doğrultusunda doğru değerlendirilmesi için sevginin araştırma konusu olmasına onun sevk edici güçlerinin ve diğer hususlarının irdelenmesine ciddi sosyal gereksinim duyulmaktadır.