Karanlık bir akşam vakti
Yüzünde sokak lambasından vuran kızıllık
ve kar beyazından yansıyan aydınlık 
Ocak ayı olmalı kış bastırmıştı
Kar yığınları vardı her yerde
Buz gibi bir akşam... 
Soğuk; ellerini üşütmüş                         
kar yüreğini 
Gözlerin gelincik ateşi kızıllığında 
Beyazı kırmızıya çalmakta.
Bilmem kaçıncı vedanın      
şarkısını bestelemekte zaman
Ve güfteyi söylemekte dudağın
Tellere konmuş evsiz bir çift güvercin... 
Gözlerin ağlamaklı boğazın düğüm düğüm
Hoşça kal derken nemlenir gözleri
elvedaya sarılan avuçların.
Yüreğim soluğun da zavallı tutsak
Bırakma giderken onu da götür