Romoçka köpek olmayı gerçekten çok istiyordu. Gerçek köpekliği istiyordu. Gerçek bir köpek olsaydı, yalnızca vücutlarını anlardı, sözlerini değil. Gerçek bir köpek olsaydı, hepsinin ismini, çocuklarının isimlerini bilmezdi. Her bir sözcüğü ve ifadeyi bilmez, hatırlamazdı. Sadece kokularını, saldırılarını ve eziyetlerini bilirdi. Kavga duygusu içinden tamamen çıkıp gitmişti. İnsani yanına dönmeyi başaramayarak köpek kaldı. Köpek özüne saklanmak onu kendi duygu ve düşüncelerinden bir dereceye kadar koruyordu. O bir köpekti: Sözcüklerin onun için hiçbir anlamı yoktu. O bir köpekti: Saf acı ve vahşi mutluluk bütün uyguların yayıldığı sınırlardı. Romoçka'nın özü, köpek özüydü. "Yabani, bir insanın gözünden köpek olmayı anlatmaya çalışırken insan olma kavramını da sorgulatıyor. Olağanüstü, ilgi çekici ve inandırıcı." - Yann Martel, yazar "Hornung duyguları nasıl anlatacağını çok iyi biliyor; çocuk ve köpek arasındaki bağı okuyucuya hissettirirken duygusallık sınırlarını zorlamıyor." - Publisher's Weekly "Duygusal, kışkırtıcı ve unutulmaz." Attitude