"Etnik olarak 'ulus-devlet' sadece bir normdur. Zira hiçbir ülke etnik olarak türdeş değildir. Türdeş olmayan bir yapıyı bir araya getirmenin; ulus inşa etmenin yolu ise "dil"den geçer. Zira insanlar sadece bir ülkede değil; ama dilde yaşar.



Bazen iktidar dil savaşını kazanır. Mağlup bireyler ana dilini bırakır köklerini gizler. Eğer bir toplum dil temelinde baskıya maruz kalır ya da marjinalleşmeye zorlanırsa bunun için ödenen bedel çok yüksek olur: bireylerde bir özgüven yıkımı yabancılaşma öfke düşmanlık... Çatışma bu noktadan sonra artık kaçınılmazdır. Toplumdaki hakim gruplar çoğu zaman bu çatışmanın nedenini anlayamaz. Çünkü baskı yapanlar yaptıklarını unutmayı tercih eder. Baskıya uğrayanlar ise çoğu kez baskı yapanlardan daha derin bir hafızaya sahiptir.



Şart bölgesel veya azınlık dilleri belli gruplara özgü bir problem olarak sunmaz. Amacı sadece azınlık gruplarını doğrudan ilgilendiren dilsel mirası korumak değil; gerçekte çoğunluğu da ilgilendiren kültürel çeşitliliği korumaktır. Türkiye'de Kürtçeyi korumak sadece Kürtçe konuşanların görevi değildir. Kürtçe Türk Ulusu'nun ortak varlığıdır.



Babil efsanesi insan oğlunun cezalandırılması ile sonlanmış olsa da onun yaratıcı gücüne vurgu yapması açısından kayda değerdir. Evet dilsel çeşitlilik bir sorundur; ama aynı ölçüde bir zenginliktir. Şart belki de bir denge arayışının ifadesidir. Hikayenin Babil gibi sonlanmaması için...".