"Kimi diyo ki sen benden daha zenginsin diyo. Kimi git diyo kör
müsün çalış diyo elin ayağın tutuyo diyo. Kimi diyo ayıp değil mi dileniyosun diyo terbiyesiz diyo. Bu çocuğu sokağa çıkartıyosun diyo. Ben de diyom ki keyfimden çıkarmıyorum ki çocuğumu sokağa diyom. Yoksulluktan çıkartıyom diyom."
"'Küçük çocuğunla çıkma' diyorum. Diyor ki 'Çocukla çıkmazsam kimse bana para vermiyor kimse benden alışveriş yapmıyor. Ya da çocuğumla çıktığım zaman mendil veriyorum' diyor: 'Kaç lira' diye soruyorlar. 'Bir lira' diyorum. 'Al sana beş lira' diyorlar. Ama çocuksuz çıktığında bir lirasını veriyor."
Tarihin en eski mesleklerinden biri de dilencilik. Aslıcan Kalfa-Topateş kitabında her şeyden önce dilenciliğin yoksullar için bir hayatta kalma stratejisi olduğunu hatırlatıyor. Tarihsel devamlılık olduğu gibi bir değişim de var ama: Feodaliteden kapitalizme ve kapitalizm içinde refah devletinden küreselleşmeye dilenciliğin "bağlamının" nasıl değiştiğini görüyoruz.
Kitabın geniş bölümünü Türkiye'nin toplumsal tarihinde dilenme
kültürü ve onun değişimi oluşturuyor. Dilenciler nasıl algılanıyor
nasıl muamele görüyorlar onlar kendi faaliyetlerini nasıl algılıyor
gördükleri muamelelere nasıl tepkiler geliştiriyorlar? Yoksullukla ve sosyal yardım rejimiyle dilencilik arasındaki ilişki nasıl biçimleniyor? 
Yüz çevrilen "görülmeyen" en fazla "sosyal bir yara" deyip geçilen bir olgu hakkında öncü bir çalışma.