Bu küçük romanı Efruz Beyefendi'nin kendisine hediye ediyorum.

Sevgili Efruz !
Hayatından şu birkaç levhayı yazarken ihtimal biraz mübalağacı göründüm. Ne yapayım? Bu benim mizacım... Bunun için kızma. Beni affet! Hem emin ol ki maksadım ne seni tahkir ne de maskara etmek... Hakikati görüldüğü gibi edebiyat yapmadan yazmak istedim. Muvaffak oldum mu? Bilmiyorum. Fakat okuyunca samimiyetimin derecesini herkesle beraber sen de anlayacaksın. Herkes seni bizzat kendi kadar tanır Efruzcuğum! Bugün hiç kimse sana yabancı değildir; çünkü sen "hepimiz" değilsin değilsen bile "hepimizden bir parça"sın...

Ömer Seyfettin