Osman Öztürk geniş bir duyarlılık haritasında gezindiği şiirlerinde aşktan yalnızlığa kırlardan kentlere sevinçten kedere insan olma hallerini naif duygularla dile getiriyor. İnsanın yitirilmemiş özünün birer tanığı olan bu şiirler beslendiği kaynakların doğallığını halk kültürünün içtenliğini de arı duru bir biçimde yansıtıyor.