Kur'ân'da "İkinin İkincisi" diye anılan Hz. Peygamber'in en sadık yâri Ebubekir'dir. O Peygamber'in irtihalinden sonra Kureyşten seçilen Halifeye boyun eğmek istemeyen ırkçı kabile kalkışmalarını yani irtidad hareketlerini bastırmakla İslâm birliğini sağladığı gibi dağınık sayfalar halinde bulunan Kur'ân'ı bir araya toplatmak suretiyle de İlâhî Mesajın ebedileşmesini temin etmiştir. Bu 
bakımdan İslâm âlemi ona çok şey borçludur. O vezîri Ömer'le birlikte İslâm Devletini İmparatorluk haline getirmiştir. 

Kureyşin bütün baskı ve işkencelerine karşın kendisinden çok Hz. Peygamber'i düşünen ve yetişkinler içinde ilk Müslüman olan Ebubekir inancı uğrunda Kureyşin her türlü sözlü ve fi'lî işkencesine maruz kalırdı. Bir gün Müşrikler onu Mescidin kenarında sıkıştırıp şiddetle dövdüler. Utbe bn Rebîa ökçeli ayakkabı-sı ile onun başına ve yüzüne vurdu karnının üstüne çıktı. Yüzü kan revan içinde kalmış bayılmıştı. Annesi Ümmü'l-Hayr Ümmü Cemîl ile birlikte yanına geldiği Ebubekir'i baygın bir halde buldu. Ebubekir'i o vaziyette gören Ümmü 
Cemil hıçkırarak ağladı. Ayılınca Ebubekir kendi derdini unutmuş Allah'ın Elçisinin durumunu soruyor ve:
Vallahi Allah'ın Elçisini görmeden ne yemek yerim ne de su içerim! Diyordu.