Siz hiç oyun oynarken arkadaşınızın parçalanan ciğeriyle baş başa kaldınız mı? O parçalanmış bedeni herhangi bir olay gibi düşünüp yaşamınızı sürdürmeye çalıştınız mı? Anılarınızı kökeninizi mecburiyetten bırakıp bir bilinmeze gittiniz mi? Dağları tepeleri toprağı ev bilirken apartman boşluklarına sıkıştınız mı? Kimliğinizi haykırmak isterken ölmemek için isyanınızı bastırdınız mı? Türkiye'nin bilinen ama ne kadar yazılsa ne kadar anlatılsa hep eksik kalan hikâyesinin romanı Koca Karınlı Kent. 
Sis! Kayboluş! Aydınlık! Gelecek! Uzak mı yakın mı bilemiyorum. Avucumdaki hiçlik orman yangınına dönüşüyor... Özgürlüğün yağmuruyla ıslanmasam yıkanmasam boğulacağım. Vakit geldi! Her şey anlamsız. Gitmeliyim anlama kavuşmak için... Ruhumun acısı bedenimi sarıyor. Acımı doyurmalıyım sağaltmalıyım. İnsan bir giz işte! Sis çözülüyor kent uyanıyor. Parlak ışık lekeleri pencereye dokunup geçiyor... Karışık bir denklemin çelişkisinden kurtuluyorum kurtulacağım... Durmak koca karınlı kentlerin karnında inlemek yok oluş değil de nedir?
Suzan Samancı insanın toprağına hasretinin istihbarat ağının aşka demir atmasının bir sevdanın yaşam boyu sürülen izinin romanını Koca Karınlı Kent ile yazıyor...