"Dinle!  Bu ney neler hikaye eder. Aykırılıklardan nasıl şikayet eder. Aslından uzak düşen kişi yine vuslat
zamanını arar.

Ayrılık ateştir. Ayrılık yüzünden topraklar çoraklaşır sular sararır bulanır. Cana can katan rüzgar ufunetli bir hale
gelir veba kesilir. Cennet gibi olan bağlar bahçeler
sararır solar yapraklar kurur dökülür bir hastalık yurdu
olur. Gül mevsimi gelince bülbülden nağme duyulmaz
 olur. Dildeşinden ayrı düşen dilsiz kalır."

Mesnevi "ayrılığın" hikayesidir. Bizler ayrılık garipleriyiz.

"Ney" ise yarinden ayrılanın demsazı* ayrılık yurduna düşmüşlerin gam güzergahıdır**. Bu roman insanın en temel problemi olan ayrılık ile başa çıkmasını Hace'nin öyküsü üzerinden Hz. Mevlana'nın yol göstericiliği ışığında
aktarmaktadır.

"Ey Yolunu  şaşırmış ayrılık hastalığına tutulmuş
gönül gel! Ey soğuk rüzgarlarla yanmış yakılmış olan
 gül yeniden güzelleş hoş bir hale gel!"