Gece yarısı öyle bir dövdüler ki baygınlık geçirdim. Sokakta yanımda üç yaşındaki engelli kızım ve 40 günlük oğlum olduğu halde ayıldım. Sekiz yaşındaki engelsiz büyük kızımı da benden aldıklarını o an fark ettim.

Beş parasız iki engelli çocukla soğuk karlı bir kış gecesi sokaklardayız. Gidebileceğimiz hiçbir yer yok.

Bir parka sığındım. Kendime değil çocuklarımın başına kötü bir olay gelecek korkusu yaşıyorum. İki tinerci genç yanımıza gelerek  "Ne yapıyorsunuz burada?" dedi. Kim olduklarını bilmiyor korkuyordum. Bir yandan da çocuklarım ağlıyordu.

Gecenin ilerleyen saatleri bir kedi devamlı olarak pencerenin camına vuruyor...
-Git. Kışşt!

Kedi gitmiyor ısrarla cama vuruyor. Derken hiç duymadığım insanın içini ürperten bir sesle irkildim. Ardından adeta bu sesin ortasında kalakaldım. Ve dünyanın sonunun geldiğini düşündüm. Üzerimde tarifsiz bir ağırlık hissediyor kımıldayamıyordum.

Uyanmak için kendimi yataktan adeta kazıdım. Kalabalık bir ailem çocuklarım ve iyi bir işim var. Peki neden halen bir yerlerde çok önemli bir şey unutmuşum gibi hissediyorum?