Orada sokaklarda sınıflarda ve otobüslerde hayatımız makinalardan ve hayvanlardan daha az değerliydi. Biz bir taş yoldaki bir ağaç gibiydik. Bizim seslerimiz yüzlerimiz adlarımız yoktu. Bizim yarınlarımız yoktu. Biz yoktuk. Onlar açısından -ki onların bugünkü adları neoliberalizm'dir- biz hesap edilmemiştik biz üretmiyor satın almıyor ve satmıyorduk. Büyük kapitalizmin defterlerinde biz kullanılmayan ve işe yaramayan hesaptık kimliği belirsiz adamlar ve kadınlardık. Bu yüzden acılarımızı aramak ve görmek için buraya geldik. Acaba biz acılar içindeyken unutulan taş ve ağaçlar gibi olabilir miydik? Ama sokaklar bize başka bir hikaye anlattılar; dünden gelen ve yarına uzanan. Sokaklar bizimle konuştu ses verdi bize sokakların yüzünü aldık; adlarımız unutuldu isimsiz bir isim aldık. Şimdi Dergi olduk yarın Sokak oluruz ertesi gün kimbilir belki başka bir isim. Kendimizi yeniden isimlendirene kadar geçmişimizi ve geleceğimizi kazanmak için...