Dostoyevski'nin bu romanı yalnızca ezilmişliğin ve toplumsal kötülüklerin sürükleyici trajizmini dile getirmekle kalmaz. Bu aynı zamanda en yüce yargı yeri olarak insan vicdanına ve insan aklına bir başvurudur. Dostoyevski de başkahramanıyla birlikte yoksulluğun ve acı çekmenin her toplum için kaçınılmaz olduğunu ileri süren dönemin düşünürlerine bunların ileri sürdükleri -kimi dinsel- düşüncelere şiddetle karşı çıkmıştır. Büyük yazar bir hiç olarak kalmak ses çıkarmadan boyun eğmek her şeye sürekli katlanmak istemeyen tam tersine bütün varlığıyla toplumsal eşitsizliklere başkaldıran haksızlıkla uzlaşmayan insanın ahlaki yüceliğini tutkuyla ve coşkuyla savunmuştur.