Saat  çalmadan  uyandım.  Tüm  gece  oyuncak  kamyonla  tüp  dağıttık  mahallede. Ağabeyim listeyi tuttu ben kapıya kadar teslim ettim. Uyandığımda hâlâ tebessüm 
vardı suratımda. Sessiz soğuk betona adım atınca değil de aynada yüzümü görünce keder çöktü içime. Ne ara bu kadar beyazlamıştı saçlarım ne ara bu kadar hadise 
olup bitmişti. Sokak lambalarından çöp kutularından kurumuş ağaçlardan ve yeni uyanan sarkık kuyruklu köpeklerden arta kalan şey bu sefer biraz umut.

Paslı  kepengin  ötesindeki  dükkânda  kimsenin  tahayyül  edemeyeceği  bir  miras bekliyor beni. Bizzat eski sahibi tarafından yasaklanan bir hazine. 

Biraz bekledim dış kapının dibinde kırmızı palto kaybolana kadar. Birkaç fasıl geri dönüp baktı küçük insan. Utandım. Eve dönüp çatıda beklemek istedim.

Daha  çok  üşüdüm  abdest  alırken.  Daha  hızlı  buharlaştı  su  ayaklarımdan. Güvercinlerin sayısı da artmış bu havada. Kapıda bekliyor cemaat. Koluma girdi en kısa boylusu:

-İmam rahatsızmış. Sen kıldırsan namazı?

Kafamı  salladım.  Namaza  başlamadan  rahleyi  koydum  minberin  yanına.  Olması gerektiği  gibi  daire  daire  halı  desenlerinde  gezindi  bakışlarım.  Güzel  bir  ezan 
okudum önce.