İnsan gerçeğinde iki kavram vardır ihtiyaç ve sahip olmak. Ve insan bu iki seçenekten birinde hep bir yanılgıdan ibaret kaldı. "Çünkü birinde neye ihtiyacın olduğu gerçeği vardı. Diğerinde ise neye sahip olduğun gerçeği.
Ancak insan hep yanılgıyı yani diğer bir deyimle ihtiyacı seçti." Ve yaşam telaffuzu ona bu seçeneğin daha iyi olduğu gerçeğini oynadı.
Ve insan o lahzadan sonra her şeyi ihtiyaç olarak yaşadı. Fakat bir bir kaybettiği her şeyi sahip olduklarından ibaret kabul etti. "İşte gün insan sahip olduğu her şeyi ihtiyaç olarak kaybetti!"
"Ve insan yaşamındaki bu gerçekte en çok rol oynayan iki seçenek vardı. Gurur ve güven. Bu iki sözcüğün insandaki emeli. Biri eksik olan şeyi arar. Diğeri ise her şeyden bir eksiklik arar. Aradaki fark ise biri var olanı yok sayma gerçeği. Biri yok olanı var sayma gerçeği."
Ve zaman insan için gerçekleşen bir çare miydi ya da geçmesini görmek daha iyi şeyleri vaat etmenin yaşamının umudu muydu?
Ancak mesele kurunun yanında yaş olmak değildi masum olmak hiç değildi. "Asıl mesele yanmaktı. Kim için ne için nasıl ve neden yandığındı."
Ve nasıl bir kavramdır ki "alışmak" bir yaşamdan bir ömre her şeye sığabiliyor.