"Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince
Günler şu heyûlâyı da er geç silecektir.
Rahmetle anılmak... Ebediyet budur amma;
Sessiz yaşadım kim beni nerden bilecektir?"

Ahlak âbidesi merhum Mehmet Akif böyle dile getirmiş sessizliğini ve kimsesizliğini. Bu eserde yer alan şahsiyetler Akif misali gösterişten âzâde yerel ve sessiz yaşayan/yaşamış olan hocalardır. Onlar kökü tarihin derinliklerinde dalları göklerde bulunan bir inancı geleneği tarihi sonraki nesillere en güzel şekilde aktarmanın mücadelesini vermişlerdir. Yetişen nesiller onlara bakarak yön bulmaya çalışmış fırtınalı ortamlarda o limanlara sığınmışlardır. Onlar taze dimağlara her daim lazım olan bilgiyi ve onun uygulama biçimini hürmeti mahabbeti ve insan olmayı öğretmişlerdir. Mütevazı olanı Allah yüceltirmiş. Mehmet Akif unutulmadı bu milletin sînesinde taht kurdu. Aynı yolda yürüyenler de unutulmasın temennisiyle...