Nefesini verirken ağır ahşap kapıyı içeri doğru çekti. Dedesi sabahın dışarıdaki ışıklarından daha parlak ve doğmakta olan Güneş'ten daha sıcaktı. Saçları olmayan başının gerilmiş ve parlak kahverengindeki derisi altındaki cemâlinin neredeyse her hücresi gülümsüyor gibiydi.

Gülen gözlerinin içinden Fatma'nın içine ılık bir mutluluk 
göç eden kuşlar gibi yağdı. Gözleri gülerken kısılıyor ve 
beyaz renkleri kaybolup geriye kalan iri renkli kısım insana 
kendisinin koşulsuz ve şartsız tüm özellikleri ile kabul 
gördüğünü her ne hata yaparsa yapsın karşısındaki kişinin 
kendisini yargılamayacağını ve tek kaygısının kişiyi eğitip 
daha güzel bir insan yapmak olduğunu hissettiriyordu. 
Tebessümü öylesine kucaklyıcı idi ki... Fatma kendisini bu 
tebessüm karşısında tamamen yitirir Dede'ciğinin alt ve üst dudağı olarak öylece onun tebessümü olarak yaşamaya devam etmek isterdi...

Yeryüzünde olup da aslı yıldız olmak gökte yıldız olmaktan 
daha kıymetlidir bir tanem...