Daha önce pelte gibi şekilsizce uzayan günlerim artık doluydu, kendimi yormadan bir şeyle meşgul oluyordum, çünkü satrancın muhteşem bir yararı vardı, zihinsel enerji dar bir alana yönlendiriliyordu, en yorucu zihinsel çaba bile beyni yormuyor, aksine çevikliğini arttırıyor ve dinç tutuyordu. İlk başlarda oyunları mekanik bir biçimde oynuyordum ama yavaş yavaş içimde keyif verici, estetik bir anlayış uyandı. Saldırı ve savunmanın inceliklerini, hilelerini ve zorluklarını öğrendim; öngörü, hamle plânlama ve karşı atak tekniklerini kavradım ve kısa bir süre sonra, insanın bir şairi bir kaç dizesinden tanıması gibi, her satranç ustasının kişisel tarzını açıkça tanıyabiliyordum.