Sokrates kendisini bir at sineğine benzetmişti.
Bu bir "at sineği olma teşebbüsü"dür.
Bu insanı var saymaktır.
Bu insana olan umuttur.

99 alçağın ardından henüz görmesen de görme olasılığın olan 100. insana duyulan umut; 99 alçağa tahammül ettiren budur.

Bu 99 alçağın içindeki mikroskobik insan parçacıklarının kazısıdır.

Düşünce; kütlesini kazanamamış bir potansiyel... Varlığında cisimleşeceği toplumsal maddesini arıyor.