Bir yolculuk hayat... Bazen zorlu, bir o kadar da yorucu. Otuz dört yaşımdayken bu zorlu yolun daimi yolcusu oldum. Beyin sapımdaki bir damarın tıkanması sonucu felç geçirerek yatağa bağımlı yaşamaya başlamamla birlikte farklı bir hayat sahnesi bana perdelerini açtı. Doktorlar beni yaşatmayı başarmışlardı. Tabi buna yaşamak denirse. Artık tamamen yatalak biriydim ve hayatımı bir başkasına ihtiyacım olmadan sürdüremeyecektim. O sahnede bir oyuncuydum fakat ne doktor bana uygundu ne de senaryo. Hayatımın tamamen ellerimden kayıp gittiğini düşündüğüm andan itibaren kızım bana hayatın güzel olduğunu gösterdi. Liseyi bitirdikten sonra benim de bilgisayar kullanabilmem için bir program getirdi bana. Bu program sayesinde sadece başımı hareket ettirerek yazı yazabiliyordum. Hastalığımla birlikte içime hapsolan duygu ve düşüncelerim özgürlüğe kavuşunca hayatım da değişmeye başladı. Belki hayatı yatalak biri olarak yaşıyordum ama güzel yaşıyordum. Hastalığımdan önce bile hayatı bu kadar dolu dolu yaşamamıştım. Yaşadığım onca şeye rağmen yine de hayatın tadını son perdeye kadar almaya devam edeceğim.