Gece âşıkların elbisesidir. "Sizin için geceyi bir örtü kıldım" demiştir geceyi var eden. Gece bir sükûn ortamıdır; oluşun ve erişin mayalandığı. Gece tefekkürün mânâya kanat açtığı bir rûhânî sofradır. Bir âyettir gece okumasını bilene; sessizliğinde kalbinin atışlarını zikrin nefesiyle tutuşturana. Gece fecrin doğuşuna bir hazırlıktır. Bu nedenle yemin edilmiştir "on gece"ye. "On gece"yi bürüyenlere bu gecelerde yürüyenlere/yükselenlere sonunda âriflik bahşedilmiştir. Bayramı görenler/yaşayanlar gecenin mahremidirler. Gece gaybın anahtarıdır. Gecenin halveti tıpkı bir deryadır. Bu deryanın gavvâsları el değmemiş nice inci ve mercan çıkartırlar bu sahilsiz ummandan.

Gece Leylâ'dır; Mecnûn'lara yol açan. Leyl'i Leylâ yapan sevgili kılan peşinden koşturan aklı çelen dalga dalga siyah zülüfleridir. Gece âşıkların Kâbe'sidir. Burada kılınan bir namaz bin namaza/aya bedeldir. Gece vuslat sarayıdır birlik mekânıdır. Öyleyse geceleri uykuyla kısaltma! Bil ki; büyük oluşların rüyâları geceleri uyanık durmasını bilenlerin dünyalarına doğar.

Siyah zülfünün aşığıyım ey nazlı gece! Bir râyihanı duyabilmek için sürekli kıyamdayım ey gece! Elif'ten vav'a vav'dan nûn'a şekilden şekildeyim.
Duracağımı/durulacağımı sanma ey gece! Hangi ırmak ummana varmadan durulmuş hangi pervâne ateşe düşmeden rahat bulmuş? Siyah duvağını kaldırmadan cemâlini göstermeden "Kābe Kavseyn" kaşlarına elimi sürmeden feryadımı/niyâzımı keseceğimi sanma! Gündüzün esaretinden sükûnunun/siyahlığının özgürlüğüne sığınmışım ey gece! Ya al kollarına sustur beni ya da sessizliğini sonuna kadar aç!