İsmail o an, bir dev gibi; sanki, 12 Eylül despotizminin kanlı gömleği giydirilmiş bir maketi, ense kısmından yakalayıp kaldırmış, ibret-i âlem olsun diye herkese göstermiş, sonra da elini gevşeterek yere bırakmıştı.
O denli güçlü, heybetli ve yüce bir görünüme sahipti.
Yengi onundu.
Son bir kez daha haykırdı, salon çınladı:
"Kitaplarımı istiyorum!
Benim çocuklarıma bırakabileceğim tek servetim kütüphanemdir.
Kitaplarım benim onurumdur.
Kitaplarımı geri verin!"
Mahkeme kitaplarını geri vermedi, ama oturuma ara vermek zorunda kaldı.