"Coşkun Karabulut şiiri kimi zaman dilin kimi zaman da insan dünyasının potansiyelindeki ironiyi gülmeceyi ve paradoksu arayıp bulur. Nesnesini kendi mizah söylemine çekerken analoji yapar. Eylem ve durum kontrastları oluşturur. Deyimleri ve atasözlerini kullanır.  Argodan yararlanır. Dilin negatif imkânını yoklar ve bu buna bağlı olarak da sözcükleri eğip büker. Orhan Veli'den Özdemir Asaf'tan gelen yazınsal damara eklenen Karabulut şiiri çoğun küçük hacimler içinde sunar kendini. Genellikle moral dünyaya insan toplumuna eleştirel bir mesafeden baktığı anlaşılır. Bu gibi durumlarda kaynaktan uzaklaşıp yergiye dönüşme eğilimi gösterir."