Cibran dinsel hakikatin deneye değil içgörü dediğimiz vicdan ve sezgiye dayanması 
gerektiğini; dinin kurallar getirici ve toplumu 
düzenleyici bir kurum olarak değil kişiyi özgürleştirici bir "ruhi yükseliş sistemi" olarak 
algılanması gerektiğini savunuyor. Cibran'a 
göre  genç  insanın  kendini  bulması  kendi 
dünya  görüşünü  oluşturabilmesi  için  bütün 
eğitim  dayatmalarından  ve  kalıplaşmış  geleneklerden  kurtulması  gerekir.  İşte  insan 
ancak  o  zaman  kendini  ve  içindeki  inancı 
bulabilir.  Cibran'ın  fikirlerinde  Sühreverdî 
gibi İşrâkıye ekolünden gelen Müslüman filozofların izi vardır ancak kimi zaman Nietzsche'nin panteist bir versiyonu olarak da algılanabilir. Ancak en çok Emerson'ın fikirleri 
açıkça izini belli eder onda.