"Odysseus'un sonunda 'evinde' olduğuna dair o son derece sembolik işaret sadece karısıyla paylaştığı bir sırdır etrafına evini inşa ettiği zeytin ağacından kendi elleriyle oyduğu kökleşmiş yatağıdır. Kök salmak ve kökünden sökülmek: İşte nostalji budur."

Fransız Akademisi üyesi felsefeci ve dilbilimci Barbara Cassin incelikli ve ustalıklı bir felsefi akıl yürütmeyle kök salmanın ve köksüzlüğün ait olmanın ve yersiz olmanın küresel dilde kaybolmanın ve kendi dilinde yaşamanın mitik ve politik veçheleri üzerine düşünüyor.
Homeros'un kahramanı Odysseus'dan Vergilius'un kahramanı Aeneas'tan modern çağın trajik yıllarında Almanya'dan kaçan Hannah Arendt'ten dem vurarak yolcunun sürgünün mültecinin kısacası insanın kendini nerede evinde hissedeceğini nerede nostaljiye kapılacağını sorguluyor.

"Kök beslemek yerine başka yeri kendini kapatmayan farklı 'benzerler' içeren bir dünya beslemeyi tercih ederim. Öyleyse insan ne zaman evindedir? Yakınları dili ve dilleriyle birlikte kabul edildiği zaman."