Şiî düşünce geleneğinde Bâtıni bir Hz. Fâtıma figürü tasarlanmış, böylece tarihî verileri aşacak şekilde ontolojik ve uhrevî bir Hz. Fâtıma imajı resmedilmiştir. Bu tasavvur, Hz. Hüseyin'e karşı hissedilen hüzünden beslenerek imamet nazariyesinin kurumsallaşmasına manevî bir katkı sağlamıştır. Öte yandan Hz. Ali ve Hz. Hüseyin'de olduğu üzere yapılan aşırı yorumlar doğrultusunda şefaatçilik ve arabuluculuk gibi uhrevî, şifa vericilik gibi dünyevî tezahürleri ile Hz. Fâtıma, Şiî gelenekte Hz. Meryem'in karizmasına oldukça benzer biçimde istihdam edilmiştir.
Buna göre Hz. Fâtıma ve Hz. Meryem, benzer bir çile ortaklığında değerlendirilmekte, böylece bu analoji, şefaat, şifa ve bereket kaynağı olma, semavî bir varlık olarak dünyaya gelme, ilahî rızıklara muhatap olma ve iffet gibi konularda kendisini göstermektedir. Nihayet Şiî düşünce geleneğinde Hz. Fâtıma figürü, tarih dışı bir yapıda manevî bir güç kaynağı olarak şekillenirken, Hz. Meryem tasavvurunda olduğu gibi ikonografik bir yapıya bürünmektedir. Böylece Hz. Fâtıma, hüküm ve hikmet sahibi bir şefaatçi olarak öne çıkarılmaktadır.