Giden bir insan olunca
hele de sevmişsen çok izah etmek zor oluyor
yokluğunu kendine.

Ne aklın ne yüreğin yanaşmıyor iş birliğine.
Tozu dumana katıyorsun acıdan kaçarken.
Şarkılar daha bir kederli fotoğraflar daha bir değerli oluyor.
Yaşadıklarınızın hayal olduğunu yalanlayacak kanıtlar arıyorsun çekmecelerde.

Hafızan nankörlük etmesin diye yastığının altında anılar biriktirip rüyalarına çağırıyorsun geceleri.
Her gece aynı sahneler yeniden yaşanıyor:
Yine öpüyorsun onu buz gibi yanağından beyazsız saçlarında bir kez daha dolaşıyor ellerin.
Yüreğin yalancı aklın zaten başta değil uyuyor sanıyorsun yine ve teşebbüs etmiyorsun uyandırmaya kızacak diye.