Yalnızca bir türlü aşk vardır; ama görüntüleri binlerce türlüdür" diyen bilge, Osmanlı şiirini tanısaydı, cümlesini ve onu anlatan en müstesna sözler divân şairlerinin dillerinden dökülmüştür." diye devam ettirirdi sanırız. Çünki Türk klasik şiri, aşkın belagat tazeliğinde güller açan has bahçesidir.
Bir seher vaktiydi, eski şairlerimiz bu bahçeye girdiler ve en müstesna neşideleri en büyüleyici ezgilerle birleştirerek dillendirdiler.
O bahçede yankılanan her şakıyış, baştan sona aşkın beyanıyla doldu ve biz bu konuda artık ne söylesek, asla sözün ardını getiremeyiz.
Klasik eserler, bugün dünyanın her yerinde birtakım problemlerle karşılaşmaktadır. Sözgelimi Shakespeare'in Hamlet'i bir İngiliz klasiğidir ve orijinal dilini anlamak her İngilizin harcı değildir. Geothe ve Faust için de durum aynıdır. Hangi Hindli yahut İranlı, Beydaba'nın Kelile ve Dimne'sini, "Artık biz Sanskritçe bilmiyoruz" diye dışlamaya kalkar? Bütün bunlar, klasik eserlerin ve klasik sanatların ortak kaderi iken Fuzulî'yi, Bakî'yi, Nef'i'yi, Nedîm'i, Galib'i biz neden dışlayalım ve onlara arkeolojik kalıntılar muamelesi yapalım?
Klasik eserler arasından bir ıtır çalınmıştı dimağımıza, önce alev kesilip gönlümüzü yaktı, sonra bir bir satırlara döküldü. Bu kitabın içindekiler o ıtırlarda açan zambaklar gibidir, bembeyaz zambaklar Yaprakları arasında en duru biçimiyle atalarımızın şiirsel hayatı durur. Aşk ile yoğrulmuş şiirsel bir hayat
Bu kitabı okuduğunuz vakit Âh mine'l-Aşk!. diyeceksiniz, Aşkın binbir çeşidi ve sözün binbir rengi! Ve aşkın bir yanış olduğunu farkedeceksiniz.