o kelimeyle büyüdüğümden beri
meğer ne çok ölüyormuşum
yeşil kırmızı yapraklar hiç
fotoğraftan sessizliği alıp

babamın çamur yollu okullarını öğrenirken
güvercinler kırılırmış o vakitler akşamüstü yansılarında
çocukların tozlu elleri kaybolurmuş kalemlerde meğer
hiç yaşamadığım adresler birikirmiş mektuplarda