Birinci Dünya Harbinin cephelerinde savaşan Osmanlı Ordusunun İngilizlere esir düşen askerlerinin tutulduğu Mısır'daki kamplardan birisi de Kahire yakınlarındaki "Tura Esir Kampı". 1919 yılında harp sona ermiş ancak esirler henüz serbest kalamamışlardır.
Kampta dünyadan kopmayan esir Türk subayları dirençlerini korumak bugünü yarına hazırlamak için değerlendirmede bulunmak maddi olarak esaret altında olsalar da fikren hürriyet mücadelesini ve vatan sevgisini zinde tutmak gayesi içinde el yazısıyla bir gazete çıkarırlar: IŞIK!
Yaşamak dünde değil bugünde yarını inşa etmektir. Kamptakiler de bunun şuurundadırlar. "Unutulmamalıdır ki dünyadan ziyade ukbâya bakan insanlar; beşikle mezar arasındaki refahını ihmal ederler." Tura'da bulunanların sağlam gövdeleri "mezarlıkları çoğalmış dinçliği eksilmiş vatan için" en değerli hediyedir. "Hayat; bizim anladığımız gibi ölümle nihayet bulan ağır bir çileden ibaret değildir." Esaret altında yaşayan Türk askerleri Türk Milletinin "Çin'de yenilmişse Hindistan'da yenmiştir. Turan'dan çıkmışsa İran'a girmiştir. İran'da batmışsa Bizans'ta çıkmıştır." gerçeğini bilmektedirler. Büyük bir felaketten mutlu bir yarın oluşturmak zorundadırlar.
Yenilgiye uğramak ölmek değildir. Tura'da tel örgülerin arkasına hapsedilenler yarının hayatıdırlar. Onlar; "yoksul bir diyarın âdeta ışıklarıdırlar." Esaretin bol vakitlerini boş işlerle harcayamazlar gülüp eğlenemezler. "Mâziye karışan her dakika içinde yarın için düşünmeyen bir nesil; bağdaş kurmuş varlıkları kabil değil ayağa kaldıramaz."
IŞIK; esaretin küllerinden yüzyıl sonra yeniden doğan "Anka"...