Bu bir intihardı
Ölene kadar ikisi de fark etmedi.

O gün Esila Karam kendi gerçeğiyle yüzleştiğinde ve bunu akıl almaz bir acı takip ettiğinde bir saksının içinde günbegün ölen bir çiçeğe benzemeye başlamıştı.

Su yoktu
Güneş yoktu.

Ölüyordu duyan yoktu.

Elinde bir bıçak tutuyordu gören yoktu. Zihnindeki hastalığı herkesten saklayabileceğine inanarak elindeki bıçakla Asrın'a koşmaya devam etti ama ne Asrın o bıçağı görecek kadar normaldi ne de Esila bıçağı tuttuğunu farkında olacak kadar sağlıklıydı.

Sırlar ortalığa saçıldığında
Kıyamet koptuğunda
Ve o bıçak beklenen kanı sızdırdığında
Adına ayrılık verdikleri bir ölüm yaşandı.

Oturdu tüm bulutlar buna ağladı.

"Uslanmaz bir şekilde 
acı verici olan hatıralarım 
bir tek senin koynunda 
kayba uğruyor sevgilim. 
Ve biliyorum ki artık
kanatlara ihtiyacım yok çünkü uçmak istemiyorum beni uçurmanı istiyorum; kanatlarınla."