Bugün yine içimde dolmayan aydınlıklarıma uyandım. Güneşi görmek yetmiyor bazen. Güneş insanın içine doğmalı ruhunu okşamalı her şeyden önce kendisiyle. Sevmesi yetmez mesela. Sevildiğini de bilmesi gerek bazen. Hunharca diye tabir ettiğimiz sevgiyle yaşamalı çoğu zaman. Sevgi çoğaltır sevgi bütünleştirir sevgi yok olan her şeyi var ettirir...Sevgi körleşmiş kalplerimizi aydınlatır. Benim olan benimle bir bütün olan kalbi caddelerde mi arıyorum yoksa? Ya da tanıdık yüzlere inat yabancılarda mı? Hiç tanımadıklarımıza da açmadık mı kalplerimizi? Almadık mı onları da kendi iç dünyamıza? Acıtarak bırakışlarına rağmen sevmeyi istemedik mi? Yeter ki benimle olsun dediğimiz de olmadı mı hiç? Ne kadar dürüst gelebildik ki kendimize karşımızdakine? Gönül doymaz azizim gönül uslanmaz...Bir istersin iki olur. Ama zaman sonra o iki küçülür gider gözünde. Üçe dayatırız doyumsuzluğumuzu. Bu da yetmez zamanla. Dördün kapısını çalmaya başlarız şansımızı zorlayarak. Dördü elde etmek de tatmin etmemeye başlar bizi. Sırasıyla gelmeye başlar beş altı yedi ve sınırsız istekler...