Eskilerden bir senaryo yazdım...
Oyuncular varla yok arasında yaşamın tam ortasında bir yerdeydi.
Kimsenin bilmediği düşsel şehirlerde aşkla örülü görünmez köşk ve saraylar kurdum kendime.
Eskilerin oyuncusu oldum bazen bazen de yenilerin...
Kendine yenilmezlerin suyundan içtim yudum yudum.
Kucağımca çocuklar ellerimde çiçekler ve kitaplar vardı.
Oysa hayat hayalini kurduğum gerçeğin ta kendisiydi.
Yaşamın tam ortasında durarak dünya çocukların saf gülüşleriyle dönsün diye sevgiyle duvarlar ördüm...