İnsanın Yaratıcı ile ilişkisi ibadet vasıtasıyla oluyor. İbadetin özü daha açık bir deyimle bütün ibadetlerin hedefi duadır. Mevlâna'nın eşsiz deyişiyle ilim izi takip eder din kokuyu alır. Cenâb-ı Hak somut bir "şey" değildir ki O'nun niteliklerini tespit ederek "bilimsel" bir zevk alıp yetinelim. Bununla beraber O varlık ve insanla yüzyüze içeçe kucak kucağıdır. "Biz insana şahdamarından daha yakınız" (Kaf 16) diyen O'dur. "Aralarında fısıldaşan üç kişinin dördüncüsü beş kişinin altıncısı O'dur." (Mücâdele 7).
Görüldüğü gibi dua faaliyetinde insana bir cevap verilmektedir. Bu İkbal'in de işâret ettiği gibi bir şuurlu ego (benlik) ile yüz yüze olduğumuzun açık delilidir. Daha da ilerisi yüksek ruhların dua faaliyetinde insandan daha da ilerisi yüksek ruhların dua faaliyetinde insandan Allah'a ve Allah'tan da insana bir yöneliş vardır. Kur'an Yaratıcı'nın dilinden: "Beni anın ben de sizi anayım" (Bakara 152) derken bu gerçeğe dikkat çekiyor.
Dua bir birlik kaynaşma halidir. Onu rastgele "istemek"ten başvurudan ayırmak lazımdır. Bununla birlikte alelâde istekler yığınından ibarete dualar yok değildir. Ancak onlar kelimenin sadece lügat anlamıyla duadır.