"En sessiz sözcüklerdir fırtınayı getiren güvercin adımlarıyla gelen düşünceler yönetir dünyayı..."
"İncirler dökülüyor ağaçlardan olgun ve tatlı; kırmızı kabukları soyuluyor düşerken.
Bir kuzey yeliyim ben olgun incirler için.
İncirler gibi düşüyor önünüze bu öğretiler dostlarım: öyleyse onların sularını için tatlı etini yiyin! İşte sonbahar tertemiz gökyüzü ve öğle sonu..."
Sadece farklı konuşmuyor o o aynı zamanda farklı da...
Tek başıma gidiyorum şimdi ey çömezlerim! Siz de gidin artık tek başınıza gidin! Böyle olmasını istiyorum.
Benden uzaklaşın ve Zerdüşt'e karşı koyun! Daha da iyisi: ondan utanın! Belki sizi kandırmıştır.
Bilmenin insanı yalnızca düşmanlarını sevmek zorunda değildir dostlarından da nefret edebilmelidir.
İnsan hep öğrenci kalırsa öğretmenine borcunu kötü öder. Ve neden benim çelengimi yağmalamak istemiyorsunuz?
Beni şereflendiriyorsunuz: ama ya bir gün şerefiniz devrilirse? Bir anıtın altında kalmaktan sakının kendinizi!
Zerdüşt'e inandığınızı mı söylüyorsunuz? Ama Zerdüşt'ün ne önemi var ki! Benim müritlerimsiniz ama müritlerin ne önemi var ki!
Kendinizi daha aramadınız: önce beni buldunuz. Böyle yapar tüm insanlar; bu yüzden tüm inançların önemi bu kadar azdır.
Şimdi size beni yitirip kendinizi bulmanızı salık veriyorum ve ancak hepiniz beni yadsıdığınızda size geri döneceğim.

Friedrich Nietzsche