Artık felsefemde acıma olmayacaktı. Çünkü intikamla acıma duygusu birbirine zıt şeylerdi ve kesinlikle vazgeçmeyecektim.  Sedye geldi ve kızımı sedyeye koydular. Morga götüreceklerdi. Bende onlarla birlikte sedyenin arkasında ve elim cebimde yere bakarak yürüyordum. Ne yapacağımı düşünüyordum. Onsuz ne yapacağımı... Eşimi kızımın doğumunda kaybetmiştim ve kızım bana eşimden kalan tek mirastı. Şimdi o mirası da kaybetmiştim. Tek başıma kala kalmıştım.  Benim intikam serüvenimde herkes ölmeye ya da hayatının geri kalanını hasta olarak yaşamaya mahkûmdu.  Ondan korkmuyordum. Hoş artık hiçbir şeyden korkmuyordum. Bu cesaretimi kızımı toprağa verirken kazanmıştım. Kızım yoktu ve artık ne yakalanmam ne de ölmem önemliydi.
Tüm insanlar bipolar olmalı... Vahşetin ortasında seçim şansını iyi ve temiz kalmaktan yana kullanan insanlar bu vahşetin üstesinden gelebilecek mi?
İntikamın doğurduğu bu vahşeti sizde hissedeceksiniz.
Zekai Eşsiz
Bugün dört duvar kan kokuyordu. Çarşafımda ecelin resmi çıkmış silkelesem ölüm düşüyordu. Hiç aklıma gelmezdi ellerime makastan bileklik yapacağımı! Böylesine yakışacağını hiç düşünmemiştim. Satır satır ölüyor  beklerken ölümü kucaklıyordum...
Onca sokak varken umuda çıkılan yolda bana düşen adı olmayan bir çıkmaz sokaktı. Artık çıkmazım olan sokağın adı "İNTİHAR'dı..." Ve benim adım eceldi doğarken öldürmüştüm.  Ya sessizce ölürken gidişimle susacak mıydım?
Mustafa Tenker