"1923 sonrası Türk şiiri bir bakıma Türkiye'nin siyasi tarihidir. Türkiye koşullarında emperyalizme ağaya ağalık düzenine emek sömürüsüne burjuvaziye faşizme antidemokratik yasalara ve bu yasaların uygulanmasına karşıysanız ve aynı zamanda emekten demokrasiden eşitlikten barıştan işçi sınıfından bireyden tam bağımsızlıktan ulusal kurtuluş savaşlarından yanaysanız bu amaçla çalışmalar yapıyorsanız; bu duruşunuzu partide sendikada yürüyüşte mitingde grevde eyleme dönüştürüyorsanız; şiirde hikâyede romanda karikatürde resimde heykelde içerik olarak ortaya koyuyorsanız komünist diye nitelendirilirsiniz. Ne yazık ki hep öyle olagelmiş halka yeni bir gelecek yeni bir yaşam biçimi öneren bütün şairler (sanatçılar) suçlanmış gözaltına alınmış yıllarca Ağır Ceza Mahkemelerinde yargılanmış tutuklanmış sürgüne gönderilmiş kitapları toplatılmış düşüncelerini söyleme hakları ellerinden alınmış iş bulamaz hale getirilmiş yalnızlaştırılmışlardır. Bu yoğun baskılar elbette şairleri susturamamış; her türlü antidemokratik siyasi yaptırımlara karşı insan onurunu savunan direniş kesintisiz sürdürülmüştür. Evet şairler 1960'lı 1970'li yıllarda yaşanan cehennemi gördüler ve susmadılar. Böyle olduğu için 1923'ten bu yana yazagelen şairlerin Marksist eğilim gösterdikleri yazdıkları şiirlerin de Marksist içerikli olduğu saptaması yapılmıştır. Bu kitapta söz konusu saptama irdelenmiş tarihselliği içerisinde Marksist eğilimli Türk şiirinin gelişiminin izi sürülmüştür. Özellikle1970'li yıllarda varılan noktanın altı çizilmiştir. Bu çalışmada söylenenler toplumcu anlayışa yönelik bir uyarıdır aynı zamanda. Dahası Marksist eğilimli şiirin yeniden tasarlanmasını önermektedir.