Geceleri daha karanlıktır kayıp insanların duvarları daha soğuk...
Hep kar yağar kayıp çocukların ikliminde... Işığını yitirmiş insanların zifiri karanlıktadır gözleri; açıkken bile...
Yitik bir karanlıktır belki ölümün rengi; siyah... Zifiri bir siyah...
Dibe vurmuş bir yalnızlıkta her daim deşilmeye  hazır bir yaradır hicran; her daim taze!
Acıları yüreklerine yapışmış ızdıraplı kalplerdir artık onlar; yaman çaresizliklerde tüm umut ışıkları sönen!
Apansız fırtınalarda savrulan "yoksunluk"ta kaybolanların hikayesi...
Diğer yarısını kaybetmiş bedenler başka başka düşlerde üşürken; kolay değildir aynalarla yüzleşmek!
Kolay değildir ardından ağlamamak! Ağlayamamak...