Yorgun akşamların kıyısında bir duruşla var ediyor kendini adı olmayan kent. Oysa yüzü olmayan kadın bir şeyler yırtıp duruyor durmadan; bir şeyler eksiliyor hayat kitabımızdan.Sonra yüzü olmayan kadın cebinden çıkardığı akrebi avucuma bırakıyor... Aynı sözcüğü tekrarlayan kuşlar bir türlü susmuyorlar... İnce uzun parmaklarıyla kalbimi tırmalayan içimi acıtan o anılardan yeni bir öykü çıkıyor ortaya...