Her sanat şiirin tedai ve imge gücüne sahip olmak ister. Tedailer ve imgelerle örülü bir dil şiir için varılması istenen nihai nokta mıdır? Peki ya şair ne ister? Kelimelerle dans etmek... Okuyanı büyüleyen bir dil kurmak... Okuyanın "işte tam beni anlatıyor." Cümlesine muhatap olmak... Ya da mısralarla çağına tanık olmak mı? Ya estetik kaygı! Ya ilham! Şair ibnulvakt -zamanın çocuğu- olarak yaşadığı toplumu mu anlatır? Modaya uyup 'beğeni' avcılığına mı soyunur? Ya da topluma ön açma gayesinde mi olmalı? Şiirin şairin 'bir şey olma ve bir şey verme' iddiası olmalı mıdır? Sorular çoğaltılabilir. Ya bizce? Yaratıcının ayetle peygamberin hadisle konuştuğu bir dünyada insan şiirle konuşabilir. O halde estetiği imgeyi şiirin o büyülü anlatımını da ihmal etmemeli sokaktaki insanın duygularına tercüman da olmalı. Ama sokağa düşmemeli. Belki Yunusça 'sehli mümteni' bir eda ile söylemeli. Basit söylemeli ama "basitleşmemeli" . Yarına kalacak bir şiir dili çok katmanlı anlaşılır ve imgeye sırt dönmemiş bir dildir. Elinizde tuttuğunuz kitaptaki şiirler bu ruhla yazıldı/yakıldı.
Keyifli okumalar.