Karakter'in dramatik teori içinde işlenişini Aristoteles'ten günümüze kadar takip eden Fuchs, "Karakter"in modern ve postmodern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-Nietzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların '70 sonlarında ve 80'lerde ilan ettikleri "ölümler" [Lacan'ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault'nun "insanın sonunu" ilan edişi, Derrida'nın "Varlık'ın metafiziği"ne saldırışı, Barthes'ın "Yazarın Ölümü", Baudrillard'ın yıkıcı "simülakr düşüncesi", Lyotard'ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva'nın eril, genellikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odağından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize.